دراین غوغای بی آبی که خشکیده همه گل ها          به اَمر تو شدم سقّا، منم عبد و تویی مولا
علمدارم چه غم دارم، که از دستم علم افتد          مباد از دفـتر عشقت، به نام من قلم افتد

خدای کعبه جز رویت، نداده قبله ای یادم           نماز آخرم بود، و به سر بر سجده افتادم
ببین از بادۀ عشقت، به میدان مستی افتاده          مگر دامان تو گیرد،به راهت دستی افتاده
امیر لشگرت بی دست، میان لشگری مانده          بیا بنگر ز پروانه، فقط خاکستری مانده
به تو شرط وفاداری اگر بر جا نیاوردم          کمک کن تاکه برخیزم، به دورمادرت گردم
ببین احسان یک بانو، سرم بگرفته بر زانو           به چشمِ پر زخون دیدم گرفته دست برپهلو
گل اُمُّ البنین عباس، به دریا تشنه لب پا زد          به دریا پا نهاد اما، لبش آتش به دریا زد